بررسی تأثیر فعالیت ورزشی هوازی استقامتی پیوسته بر میزان حجم تومور در موش‏های مبتلا به سرطان آدنوکارسینوما

مقدمه: سرطان پستان به عنوان شایع ترین بیماری بدخیم در اغلب زنان دنیا، سالانه حدود 5/1 میلیون زن را مبتلا می‏کند و در ایران به عنوان اولین گروه سرطان‏های بدخیم در زنان می‏باشد. با توجه به این که فعالیت ورزشی نقش موثری در تغییر فاکتورهای موثر در سرطان دارد اما تاثیر فعالیت بدنی بر سطوح عوامل موثر سرطان در انسان‏ها یا حیوانات مبتلا به آن تا به حال مورد توجه جدی قرار نگرفته است. از این رو پژوهش حاضر به بررسی تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی پیوسته بر میزان حجم تومور در موش‏های مبتلا به سرطان پستان می‏پردازد. روش بررسی: بدین منظور تعداد 30 عدد موش بالب سی ماده (4 تا 5 هفته‏ای میانگین وزنی 76/17 گرم) خریداری و به طور تصادفی به دو گروه تومور-کنترل، تومور-تمرین استقامتی، تقسیم شدند. تمرین استقامتی با شدت 25 درصد vo2max در هفته اول شروع و با شدت 75درصد vo2maxدر پایان هفته آخر رسید. بعد از اتمام تمرینات و جدا سازی طحال موش، با تست الیزا سنجش HSP70 وIL4 و IFNγ انجام گرفت و اطلاعات با نرم افزار 17spss مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‏ها: نتایج نشان داد میزان HSP70 در گروه استقامتی نسبت به گروه کنترل بالاتر است اما این اختلاف معنی‏داری نبود (p>0.05). همچنین یافته‏های نشان داد که میزان IL4 در گروه استقامتی پیوسته نسبت به گروه پایین تر بود اما معنی‏داری نبود (p<0.05). همچنین میزان IFNγ در گروه استقامتی پیوسته نسبت به گروه کنترل بالاتر بود اما معنی‏داری نبود (p<0.05). اما در خصوص حجم تومور، میزان آن در گروه استقامتی پیوسته به طور معنی‏داری نسبت به گروه کنترل بیشتر بود (p=0.000) بحث و بررسی: طبق یافته‏های پژوهش می‏توان نتیجه گرفت که فعالیت ورزشی استقامتی پیوسته با تغییر در میزان فاکتورهای موثر در سرطان می‏تواند سبب افزایش حجم تومور و وخیم‏تر شدن بیماری گردد.